Yönetmen: Emin Alper
Senaryo: Emre Kayış
Görüntü: Ahmet Sesigürgil
Müzik: Mercan Dede
Oyuncular: Kenan İmirzalıoğlu, Ahmet Mümtaz Taylan, Melisa Sözen, Hatice Aslan
Alef, mistik polisiye türünde bir dizi olarak yayında…
Aşk, Tasavvuf, Seri Cinayetler
“Yerli Netflix olma” iddiası ile 2015’de yayın hayatına başlayan BluTV, ardı ardına yerli dizilerini kullanıcılarının beğenisine sunuyor. Daha önce Masum ve Bozkır dizileri ile polisiye türünde iddiasını ortaya koymaya çalışan platform; Alef ile de aynı yolu takip ediyor. BluTV ile FX’in ortak yapımı Alef, mistik-polisiye türünde bir dizi olarak karşımızda…
Senaryosunu Emre Kayış‘ın yazdığı dizinin, yönetmen koltuğu ise daha önce Tepenin Ardı, Abluka, Kız Kardeşler filmleri ile büyük beğeni toplayan Emin Alper‘e teslim edilmiş.
İstanbul’un ortasında, Haliç sularında bir Hıristiyan ayini sırasında bulunan bir ceset; cinayet bürodan emektar asabi amir Settar’ın (Ahmet Mümtaz Taylan) ve onun Batı’da yetişmiş, seciye olarak tam zıddı olan Komiser Kemal’in (Kenan İmirzalıoğlu) bu olayın peşine düşmelerine sebep oluyor. Kişilik ve hayata bakış açısı olarak birbirinden tamamen farklı iki dedektif, cinayeti soruşturdukça yeni cinayetler ile yüzleşmek zorunda kalıyorlar. Dedektiflerimiz cinayetlerin tasavvufla ve tarikatlar ile ilintili oldukları düşününce ikilinin yolu üniversitede öğretim üyesi olan Yaşar (Melisa Sözen) ile kesişiyor.
Her şeyden önce, dizinin yönetmenlik olarak birinci sınıf bir iş olduğunu söylemeliyim. İlk bölümden son bölüme kadar yönetmenlik açısından son derece iyi kotarılmış bir dizi seyrediyoruz. Emin Alper, bize oldukça yetenekli bir yönetmen olduğunu bir kez daha ispat ediyor. Gerek oyuncu yönetimi gerekse olayların işlenişi olsun, ekran karşısından tatmin olmuş şekilde ayrılıyoruz.
Ama yönetmenlik olarak başarılı bir dizi olan Alef‘in temel kusuru senaryosu. İlk iki bölümünü seyrederken çok büyük beklentiye girdiğimiz dizinin sonu, öyle bir yere bağlanıyor ki büyük bir hayal kırıklığına uğruyoruz. İlk bölümden sekizinci bölüme kadar ki bölümleri boşuna izledik hissine kapılıyoruz çünkü bu bölümlerde anlatılan olaylar, dizinin final bölümüne hemen hemen hiçbir katkı sunmuyor. “O kadar mistik hava, tarikat bahisleri bunun için miydi yani?” dedim içimden. Senaryo, hayal kırıklığı maalesef.
Senaryo olarak bir diğer eksiklik ise zaman zaman konuşmaların aşırı yapay durması. Meselâ, Komiser Kemal ile Yaşar arasındaki diyaloglar inandırıcılıktan bir hayli uzak görünüyor ve zorlama duruyor. Akademisyen Yaşar’ın, Kemal ile konuşurken sanki bir lise talebesine ders anlatır gibi konuşması dizinin inandırıcılığını zedeliyor.
Görüntü Yönetmenliği Birinci Sınıf
Ama bütün bunların yanında, dizinin sinematografisinin birinci sınıf olduğunu söylemeliyim. Görüntü yönetmeni Ahmet Sesigürgil başta olmak üzere, makyajdan ışıkçısına diğer sanat yönetimi ekibi, gerçekten çok güzel görüntüler izlememizi sağlıyor. İstanbul’un puslu havası, cinayetler, cesetler, dergah ve tarikat görüntüleri çok başarılı şekilde seyirciye yansıtılıyor.
Dizinin başrolünde ise iki iyi oyuncuyu seyrediyoruz. Ahmet Mümtaz Taylan, her filmde görmeye alışık olduğumuz; emekliliği yaklaşmış, asabi, tecrübeli polis rolünde oldukça başarılı bir oyun ortaya koyuyor. Oynadığı rol, aslında artık karikatürize bir karakter olsa da bunu kendi adıma hiç hissetmedim. Kenan İmirzalıoğlu da üstüne düşen görevi yapıyor. Batı’da yetişmiş, aklını duygularının üstünde tutan, rasyonalist komiser rolünün altından başarı ile kalkıyor ama onun şansızlığı sanırım oynadığı karakterin sönük biri olması ve ağzına oturmayan yapay diyaloglar yazılması. Melisa Sözen‘e ise çok da fazla iş düştüğünü söyleyemeyiz.
Netice itibarıyla senaryosu beklentilerimizi pek karşılamasa da başarılı yönetmeni ve oyuncuları, birinci sınıf sinematografisi, yarattığı gerilim ve gizem atmosferi ile Alef izlenilmeyi hak ediyor. Televizyonda yayınlanan, bölüm süresi 2.5 saat olan dizileri düşündüğümüz zaman; Alef gibi dizilerin aslında daha çok desteklenmesi gerekiyor.
Daha fazla dizi incelemesi için Buraya ve Alef IMDb sayfası için Buraya tıklayınız.
